Astrid | Leerkracht
Mijn naam is Astrid Reijman. Ik ben opgegroeid in Den Haag en Delft en sinds 11 jaar ben ik woonachtig in Brabant met mijn 3 kinderen (2 dochters van 15 en 17 jaar oud en een zoon van 18 jaar oud) en onze hond Saartje. Sinds een jaar wonen wij in St. Willebrord.
Ik ben dol op lezen, tekenen, zingen en wandelen met en zonder mijn kinderen en vaak samen met mijn partner Arnoud (hij woont en werkt in Rotterdam in het ziekenhuis op de kinderafdeling). Het lezen en tekenen is in de loop der jaren samengekomen in 4 prentenboeken die ik zelf heb geschreven, geïllustreerd en uitgegeven.
Na de middelbare school heb ik de opleiding tot Agogisch Werker gevolgd en daar kwam ik er al snel achter dat ik graag zelf leerkracht wilde zijn in plaats van de leerkracht te ondersteunen. Daarom ben ik daarna de Pabo gaan doen met als specialisatie het Jonge Kind. In de afgelopen 23 jaar heb ik veelal gewerkt in groep 1/2 in de regio Den Haag en later ook in de regio’s Breda, Roosendaal en Oudenbosch.
Astrid | Leerkracht
Mijn naam is Astrid Reijman. Ik ben opgegroeid in Den Haag en Delft en sinds 11 jaar ben ik woonachtig in Brabant met mijn 3 kinderen (2 dochters van 15 en 17 jaar oud en een zoon van 18 jaar oud) en onze hond Saartje. Sinds een jaar wonen wij in St. Willebrord.
Ik ben dol op lezen, tekenen, zingen en wandelen met en zonder mijn kinderen en vaak samen met mijn partner Arnoud (hij woont en werkt in Rotterdam in het ziekenhuis op de kinderafdeling). Het lezen en tekenen is in de loop der jaren samengekomen in 4 prentenboeken die ik zelf heb geschreven, geïllustreerd en uitgegeven.
Na de middelbare school heb ik de opleiding tot Agogisch Werker gevolgd en daar kwam ik er al snel achter dat ik graag zelf leerkracht wilde zijn in plaats van de leerkracht te ondersteunen. Daarom ben ik daarna de Pabo gaan doen met als specialisatie het Jonge Kind. In de afgelopen 23 jaar heb ik veelal gewerkt in groep 1/2 in de regio Den Haag en later ook in de regio’s Breda, Roosendaal en Oudenbosch.
Een paar jaar geleden werd het teveel. Door allerlei regels stond ik, sinds ik in Brabant ben komen wonen, ieder jaar op een andere school. Tot er een bestuur was die mij graag in de flexpool wilde hebben. Dat betekende verschillende scholen, groepen etc. Ik kon er mijn ei er niet in kwijt en een band opbouwen met kinderen en ouders, zoals ik dat vroeger kon, lukte ook minder goed, omdat ik als ‘flexpooler’ steeds ergens anders stond. Dat knaagde aan mij. Ik kon niet de leerkracht zijn die ik wilde zijn, ik kon de kinderen niet zien en begeleiden zoals ik dat wilde, ik kon niet inspelen en aanhaken bij de behoeftes die zij hadden en hebben. Ik kwam thuis te zitten met een burn-out…
Na een jaar mocht ik een cursus volgen tot Schrijfdansdocente, een opleiding die aandacht heeft voor de grove en fijne motoriek van het jonge kind. Voorbereidend op het schrijven. Ik wilde meer. Ik wilde kinderen begeleiden zoals ik dat op school altijd deed. De kinderen die in een hokje gedrukt worden of een stempeltje krijgen.
Daardoor ben ik de ‘Crea-ateliers’ gaan ontwikkelen. Hierbij staat het jonge kind centraal en werken we met verhalen, muziek en creativiteit. Zodat het kind kan ‘zijn’ en gehoord wordt. Door de verschillende lockdowns heb ik dit tot nu toe vooral online gedaan en ben ik nu bezig met het doorontwikkelen zodat de Crea-ateliers ook fysiek kunnen gaan plaatsvinden.
Een paar jaar geleden werd het teveel. Door allerlei regels stond ik, sinds ik in Brabant ben komen wonen, ieder jaar op een andere school. Tot er een bestuur was die mij graag in de flexpool wilde hebben. Dat betekende verschillende scholen, groepen etc. Ik kon er mijn ei er niet in kwijt en een band opbouwen met kinderen en ouders, zoals ik dat vroeger kon, lukte ook minder goed, omdat ik als ‘flexpooler’ steeds ergens anders stond. Dat knaagde aan mij. Ik kon niet de leerkracht zijn die ik wilde zijn, ik kon de kinderen niet zien en begeleiden zoals ik dat wilde, ik kon niet inspelen en aanhaken bij de behoeftes die zij hadden en hebben. Ik kwam thuis te zitten met een burn-out…
Na een jaar mocht ik een cursus volgen tot Schrijfdansdocente, een opleiding die aandacht heeft voor de grove en fijne motoriek van het jonge kind. Voorbereidend op het schrijven. Ik wilde meer. Ik wilde kinderen begeleiden zoals ik dat op school altijd deed. De kinderen die in een hokje gedrukt worden of een stempeltje krijgen.
Daardoor ben ik de ‘Crea-ateliers’ gaan ontwikkelen. Hierbij staat het jonge kind centraal en werken we met verhalen, muziek en creativiteit. Zodat het kind kan ‘zijn’ en gehoord wordt. Door de verschillende lockdowns heb ik dit tot nu toe vooral online gedaan en ben ik nu bezig met het doorontwikkelen zodat de Crea-ateliers ook fysiek kunnen gaan plaatsvinden.
Vorig jaar kwam er een hele fijne kinderopvang op mijn pad. Eén met een antroposofische insteek. Aandacht voor het kind, voor ieder kind. Dat sloot erg aan bij hoe ik zelf met mijn kinderen omga en om ging toen zij nog heel klein waren. Na al die jaren in het onderwijs was dit wel even andere koek, maar ook erg leuk om weer bezig te zijn met hetgeen waarvoor ik ooit ook geleerd had. Werken met kinderen van 0 tot 4 jaar. Door daar te werken werd mij meer duidelijk. Ik leerde veel over de jaarfeesten, antroposofie en homeopathie. Langzaam vielen er voor mij puzzelstukjes in elkaar. Ervaringen met bewust zijn/leven, natuurlijk leven, alternatieve geneeswijzen en dichtbij jezelf en de natuur zijn en blijven heb ik altijd al gehad, maar dit werd door de buitenwereld vaak als vreemd gezien. Al deze ervaringen vielen voor mij langzaam op hun plek.
In het voorjaar van 2021 hoorde ik zo nu en dan van vrienden/kennissen iets over De Stam en ben ik gaan zoeken. Wat was en is De Stam nu eigenlijk? Het sloot erg aan bij een idee wat ik ooit had om zelf een kleuterschooltje te starten. Ik bleef De Stam volgen, want mijn interesse was gewekt. En de gedachte “was er maar zo’n school geweest toen mijn kinderen nog jong waren” kwam regelmatig in mij op. Van diverse kanten kwam De Stam steeds weer op mijn pad, via een vriendin, via een oud collega, via een buurvrouw, via via via… Heel bijzonder. De Stam kroop langzaam in mijn systeem.
In mei van dit jaar werd ik ziek (het virus waar velen al mee te maken hebben gehad, trof mij en ook mijn kinderen). Ik ben er goed ziek van geweest en het herstel duurde en duurt lang. Ik kon door diverse omstandigheden niet meer werken. In augustus zag ik een oproep van Lidewij voorbij komen, waarin ze zocht naar o.a. vrijwilligers. Ik aarzelde geen moment en heb (weer) contact gezocht. We spraken af. Onze eerste ontmoeting en ons eerste gesprek waren heel warm en fijn. Herkenning, heel veel herkenning, op allerlei gebied. Onze passies en visies op de ontwikkeling van en met kinderen kwamen al snel in onze gesprekken naar boven drijven. De aandacht voor kinderen, hun eigenheid. Ik ben in oktober een dagje mee gaan doen op De Stam om te kijken of ‘we’ bij elkaar zouden passen en het voelde goed, het voelde heel fijn. Het voelt als thuiskomen. Ik vind het dan ook erg fijn dat ik mij aan De Stam mag gaan verbinden als leerkracht!